یادت آمد آن شبی که کوچه بارانی نبود

حرف ها گفتی ولی حرفِ زمستانی نبود

با ستاره می نوشتم آسمان زیباتر است

هر چه می گفتم در آن غیرِ غزل خوانی نبود

پیرهن بالا زدی ابرو گره کردی ...وَ بعد

در سرم وَلله به غیر از حسِ انسانی نبود

دل پریشان از نگاهِ مشتری بر رویِ ماه

ابر می آمد ولی شکلِ پریشانی نبود

رازِ ما را می کشیدی رنگِ دریایِ خیال

آن جزیره دور تر از صبحِ بارانی نبود

بی خیال ای عشق می فهمد رقیبِ ژنده پوش

بینِ ما غیر از دو تا واژه که می دانی نبود

قصه هایم را نوشتم رویِ سنگی سبز رنگ

بر مزارم حک نما شعری که می خوانی نبود

ازدل پسند

تا جنون پیری ام،  کردت پسند                  مسخره کردی ز دی تو پوزخند

لاجرم ،خورجین سینه پرشده                   از غمی  کهنه و نو که   توامند

گر نباشد   باورت  اینک  ببین                    شاهدان من یکایک حاضرند      

دریا ترین شعرم فقط مخصوص شب بو هاست
زیباترین احســــــــــاس من روی پر قــوهاست

شاعر که باشی آسمان را شعر می فهمی
لطف غــــــــزل در اوج پـــــرواز پرستو هاست

هر چند تا نهایت باران رسیده ایم

جز درد از زراعت دنیا ندیده ایم

دنیا به کام ما چه صمیمانه زهر شد

ما که نه گندمی ونه سیبی نچیده ایم

یونس شدم کوسه شدم من را تو خوردی

آدم شدم حوا شدی سیبم تو بردی 

یوسف شدم پیراهنم راپاره کردی

از پشت خنجر میزنی آخر تومردی؟