یک سر به سرنی

اینجا دلِ  دریاست و خیزابِ عدیده

یک ساحلِ  مواج که آرام ندیده

یاسیف بلند است وفریاد ‹خُزینی›

تکثیر گل  سرخ به هامونِ  تفیده

جمعی همه جمعند به تاراج سر عشق

یک سر به سرنی ،که به معراج پریده   

توفان بُکا  آمد و صبراز دل ما برد

زودست که سیلاب  شود اشک  دو  دیده

یک دشت که پربود زسر شاخه حیرت 

می گفت ز نهر عطش و مشک دریده

ماهی ،که عطش داشت لبِ  جاریِ رود ی

مشکی به دهن داشت ،ولی  دست بریده 

 گردونه ی آتش که فروریخت به خیمه

یک  دشت پراز خاربه یک پای خلیده   

پیراهن صبر است قبا در تن یعقوب

تا یوسف کنعان ، زحسین  حُسن خریده

چندی است  محرم که بسی  رنج کشیده

لیکن سفر عشق به پایان نرسیده

آمدی ،رفتی وچشمم خیس شد

درس هق هق درگلو تدریس شد

دوری ات جر می دهد اینک گلو

آخرین دیدارمان تندیس شد

ازدل پسند

تا جنون پیری ام،  کردت پسند                  مسخره کردی ز دی تو پوزخند

لاجرم ،خورجین سینه پرشده                   از غمی  کهنه و نو که   توامند

گر نباشد   باورت  اینک  ببین                    شاهدان من یکایک حاضرند      

 فقط یادم بکن

اگر یخ کرده ای از برف و بو ران

ویا تب کرده ای از خیس باران

از این سرما ،ازاین سرما ی پرسوز

توبیا به کوچه سارم

 بگذر به  شام تارم ؛که سپیده ام زند سر

 منم وهراس از شب ،وشبم نشسته بردر

تو بیا به کوچه سارم،که مجال ورخصت من

تا همیشه تا که هستم توبرای من بمان

خوب تر از خوب ، جانم ،نغمه های نو بخوان

رهنورد کوچه ات هستم که تارخصت دهی

تا همیشه با تو باشم درکنارت یک مکان

منزل دل

نمودی منزلت درجان وهم دل

دل بیچاره را راندی زمنزل

کجا جویم ترا ؟زیرا ندانم

کجا می گردد وباشد کجا دل