خودم را گم کرده ام

میان کلماتی که از زبانم می بارد

تو را نه

که تازه متولد شده ای

در چشمانم

ببخش حضرت آئینه حال من خوش نیست 
ببخش اینکه دوباره سئوال من خوش نیست

قفس حکایت بی بالی پرستوهاست
بهارآمدو انگار بال من خوش نیست
 

تقدیم به او که میداند .........................

بدون ماه شب عاشقان غزل ساز است 

پرنده ذائقه اش در هوای پرواز است 

عروس شعر قشنگم که در غزل جاری است

خدای آینه های اصیل اهواز است 

من از نسل گلهای پائیزی ام

که تو با نفسهات می ریزی ام

وجامانده از آذر چشمهات

که روزی دوباره بیا میزی ام

دست از سرم بردار می خواهم بمیرم
بگذار تا در پرتو مــــــــــــــــاهم بمیرم
سربازها این قلعه را از مــــــــن گرفتند
من دوست میدارم که با شاهـم بمیرم