ز آذرخش نگاهت ، ستاره می رقصد

میان قافیه هایت ، شراره می رقصد

تمام حجم لبانت ، پر از شکرخند است

دلم به رقص لبانت ، دوباره می رقصد

بی تو وقتی غزل خم به ابرو گرفته
قطره اشکی لب چشم پهلو گرفته

غم که با بغض همراه باشد همین است
مثل آهی که روی تو چاقو گرفته

خوش به حال تو که از دایره ی ما رفتی

 هر کجایی سفرت خوش که ازاینجا رفتی

پشت هر واژه ی رفتن، بخدا برگشتیست

توکجایی که چنین تا صف فردا رفتی

تقدیم به استاد بزرگوارم جناب ترمک گرامی

که پیوسته الگوی ادبم بودند.

پس از مرگ

وجدانت را

محاکمه کن

مرا بیرون مکن ازخود

 سرگردان شوم درکوی شادیها !

فریبم می دهند این خنده های ناز پروده

که درآغوش باغستانِ رویاهاخزانم کرد