موج موج به ابتذال رفته آمالم

اجاق دلم روبه خاکستر

دیوانگی ام به وسعت تمام عقلهای ویران شده

همچوبارانی شدم همراه سیلابی روانم

میچکد دردی گران ازلا به لای استخوانم

شعله ی شمعی درونِ محفلِ رندانه گشتم

تا بسوزاند دراین جمعِ حریفان جسم وجانم

مسافرکوله بارت راببندچون وقت رفتن شد

صدای گامهای تو

مراتا انتهای بی کسی همراه میسازد

این غزل مثنوی رو تقدیم می کنم به خلیج عزیز پارس حاشا که عشق در قدمش دربدر شود :

شاعر شدم که در خم موهات گم شوم 
در سایه ی مجسم موهات گم شوم 
با استعاره ها به خیالت فرو روم 
یک شب به متن آینه ی روبرو روم 

باردگر سکوت شب ،  مرا نشانه میکند

بسان دل شکسته ای ،  اسیر خانه میکند

اشکِ به دیده خفته را، بروی گونه های من

قطره به قطره میچکد گریه روانه میکند