می بارد از ماهِ خراسانیت غزل

بر دیده ام حسِ پریشانیت غزل

مرغِ دلم بوسه زده آسمانِ تو

پر داد تا باغِ گلستانیت غزل

شب شد به آءینه نظر کرده زعفران

وقتِ سحر عکسِ فراوانیت غزل

وقتی طلا می شود از چشمِ تو زمین

گل می دهد غنچه ی کاشانیت غزل

من هم از این کاسه ننوشم مگر تو را

نوشیده ام از لبِ بارانیت غزل

سلطانِ دل خانه به دوشم نظر بکن

جانی گرفت از لبِ انسانیت غزل

در پیشگاهِ چشم هایت

حنظه ام

و غسل می کنم

در آبشارِ اندوه

تو از حوالی چشمم عبور خواهی کرد

شبی که در غزلم رقص نور خواهی کرد

دلم به آینه های شکسته خوش کردم

برای اینکه در آنها ظهور خواهی کرد

هنوز در دل من آیه ها به ترتیلند

مقدرم شده عزم حضور خواهی کرد

پرنده های مهاجر به برکه برگشتند

که پشت بر برهوت غرور خواهی کرد

من از پرنده شنیدم که از حریم غزل

کلاغ و کرکس و خفاش دور خواهی کرد

((چون مزرعه ی خشک به باران نرسیدیم))

از عشق بریدیم و به یاران نرسیدیم

گمگشته راهیم در این حادثه ی سرد

از راه گذشتیم و چه آسان نرسیدیم

آخر چه صحابی یست به دریای دل من

کز موج گذشتیم و به طوفان نرسیدیم

کشتی که فرو ریخت چه باک ازشب طوفان

بعد از تو شکستیم وبه سامان نرسیدیم

دیدی که چه سان است تب عشق من وتو

تا مرگ رسیدیم و به پایان نرسیدیم

این سفره ها قسمت مهمان موج نیست

شیری که می خورد هم سر پستان موج نیست

با تیشه ها بد مکن امروز نازنین

ضحرا فقط خارمغیلان موج نیست

طوفان شن ها همگی فکر می کنند

اندیشه ها دست بیابان موج نیست

شوریدگی بر شب ساحل رسیده است

گل در سرای شب گلدان موج نیست

چادر بزن گوشه ی میدان آه من

این آسمان تا ته میدان موج نیست

اینجایگاه قرص غزل حل نمی شود

عیب از نگاه دکتر و درمان موج نیست